Anladım...!
Biz olamayacağız seninle,lûgatımıza oturmamış bu kelime
Sen kendi hayatına,ben kendi acıma kaldığımız yerden devam edeceğiz...
Kendi kader yolunda ilerlerken sen an be an ; ben o yola çıkan kestirmeler arıyacağım bulana dek...
Bulamam diye umutsuzluğa kapılmadan,hayıflanmadan,yorulmadan hiç...gittiği yere kadar,yüreklerimiz denk düşene kadar...


Anladım...!
Sen hâlâ bakarken gözlerimin içine sevgiyle,masumane...gitmez böyle!
Ben savaş verirken içten içe seni bitirmek üzere,senin bu yaptığın ne,söylesene?

Arama beni,çıkma karşıma,rüyalarım ardına düş artık...n'ôlur anla!

Sana bakarken içime düşen o kimliksiz,o çaresiz yaşları,her seslenişinin bahar olduğunu senden saklama çabamı,unutmaya çalıştığımı varlığını...ve başaramadığımı...anla

Sen yaralarımdan usul usul akarken,canım nasıl yanıyor bi bilsen...
Nerden bilebilirsin ki...Sen beni gerçekten sevmedin ki...

Peki öyle olsun,anlama işide yine bu yürekte son bulsun
Tıpkı gidişinle son bulan hayallerim gibi,
Tıpkı gidişinle çıkmaz sokaklarda kalışım gibi,
Tıpkı gidişinle...aslında hiç gitmediğin gibi...ben anlayayım herşeyi...

Anladım artık anlamsızlığımızı!
Bir senin gözlerinden,benimse yüreğimden gitmeyen bu karabulutları...bu çıkmaz sokakların nedenini anladım...
Ben seni unutamadım...!